Hayat deminde koşar yoruluruz
Esmeyen set yellerde savruluruz,
Bilinmeyen yollarda yolcu oluruz,
Nerde umut ışığı olsa orda oluruz..

Gün olur beynimiz çalışmaz durur,
Çıkamayınca içinde sorular sorulur,
Çalışmaz olur ellerimiz felç olur durur,
İnsan bir fani savruldukça savrulur.

İnsanız, nefsimizle çok şey isteriz
Kaderimizi bilmeden öylece gideriz,
Hayatımız daima güzel olsun deriz,
Hayat istediğimiz gibi geçsin isteriz

Hep sevgi der öyle yola çıkarız,
Yüreğimizdedir daima sevdamız,
Gündüz ayrı gece farklı davranırız,
Olur olmazdan medet umar koşarız,

İnsan olarak her şeyi kıskanırız
Kuyularını başkalarının Kazarız,
Amelde olmayanı sözle satarız,
Nedense hiç kendimiz olarak kalmayız,

Bazen kalır, bazen göçebe gibiyiz,
Kendimizden başkasını iyi bilmeyiz,
Nedense hep haset, fesat içindeyiz.
İster istemez bu hayatın cilvesindeyiz..

Kalp aşka tutunur onunla öyle yaşar,
Son olmayınca düz yolda kendisi şaşar,
Kuru ekmeği bulmaz ama ister kaşar,
Kendi söyler, kendi dinler öyle yaşar..

An olur kaybederiz bozarız dengemizi
Ansızın çukurda buluruz bir ayağımızı,
Hiç atmayız benlikten gurur ve kibirlerimizi,
Sanki ulaşılmaz zirvede buluruz kendimizi,

Faniyiz, İnsan olarak acayip değişkeniz,
Dün bu gün diye bir birine hep ekleriz,
İstesek istemesek de bir göç edip gideceğiz,
Bunca dertleri hep bizler mi çekeceğiz.

İnsanoğlu olarak biz neden hep böyleyiz,
Neden kendimiz söyler kendimiz dinleriz,
Her zaman öyle olmaz böyle olsun deriz,
Düşünmeden adım atar sonunu düşünmeyiz,

Biraz olsun düşünüp kendimize gelelim,
İyiyi, kötüyü inceleyip öylece ayırt edelim,
Dostlukları pekiştirip hayatı güzelleştirelim,
Düşmanlıkları unutup dostça hayat geçirelim….