MAZİDE KALDIgülerken ağlamayı da öğrettin bana çıkan her dolunayda dolarken içime hüzün tam gece yarısı sönerken ışıklar birbir kalırım yalnızlığımla başbaşa depreşir yaram tutmaz kabuk ismini her andığımda uyku girmez gözlerime kirpiklerim küs gözyaşlarım bir pınar gibi birikir dağarcığımda ki izler silinir birbir içimde ukde gibi nokta olarak kalır sevişmelerimiz gelir aklıma ürperirim dili olsaydı o ağacın düşen her yaprak anlatırdı bizi hani kapatmıştın ya gözlerini ellerini tutup seni ilk öptüğümde ikimizde zemheride kalmış gibi titriyorduk sana sarıldığımda eridi buzlar her damlası ısıttı bizi iç çekişlerimiz karıştı nefesimize yaşadık aşkımızı en doruklarda gerçekleştirmiştik olmaz denileni vuslata bir adım kala ... Refik 07 . 06 . 2015 İstanbul |
Usta kalem mazideki güzel günlere dair yazmış . İyide yazmış, beğeniyle okudum yürek sesinizi kutlarım.
Saygılar...