"Cehennemden bile kovulmuş
Ilk günahın yattığı derin bir mezardı vicdanın.
Kalk, doğrul;
Terk et bu şiiri gözlerinden.”


Dikiş tutmayan kefenimi
Cibrilin uykusunda yanağından akan gözyaşımla
Islatıp ıslatıp metruk bir kuyuda bekletiyorum
Bileklerimde çürümüş kelepçelerim ile
Demir ranzalı bir gecemin rükuya varan rüyalarından
Anneanemin kaçırdığı namazlarının günahıyla uyanıyor
Cümle avlusunda kendine dul kalmış yatalak çocukluğum.

Şerha şerha yırtılmış yüreğimi
Mezcub bir gecede kurak bir aynaya dikiyorum
Yüzümün ucuz yollu makyajı akıyor
Utangaçlığım için merhamet dilediğim bir avuç toprağa.
Şah damarlarıma giden yollara vicdan kelepçesi vurulmuş.
Annesini kaybetmiş bir çocuk kadar susuzum şimdi.

Yüzyıllık bir kapıdan tel’in edilmiş gözyaşlarımı
Kuruladığım merhametsiz bir bıçağın ucunda
Saçlarını tarıyordu çelimsiz heykeller.
Uykusuz bir Temmuz gecesinde Kavimler göçü uyurken
İdamlık bir öpüş susuzluktan can veriyordu bayat dudaklarımda.

Geceden üstü açık kalmış bir kaylulele uykusunda
Haviye makamında geçiyorum
Gözlerinin susuz bırakılmış Sırat köprüsünü.
Aşkın ebced hesabı dünden yanlış,
Yusufun gömleği kadar utan utangaçlığından.
Ve ayrılığı kendine helal,
yüreğini vicdanıma ar et.
Yoksa bir tabuta iki cenaze haram edilmeyecek.

Mayıs- Haziran 2015

İsmail Sarıgene