Denizi üşüyen bir geceyi
Sırtlanmış gözleriyle baktı ufkuna
Türküsü yakılmamış bir kızdı daha
Dağların yamacında seker
Üşenmeksizin her mevsimi severdi
Gözlerinin namlusunu çevirdiği an
Ölüm susar hayat biçerdi
Deli mavi sesiyle

Estiği dağların yamaçlarında
Koşan neşesini tutamazdı kimse
Gövdesine kilitli maceralarını
Bilmek haddi değildi şehrin
O milad olacak bir aşkın küçüğüydü
Daha ermiş değildi kalbinin burçlarına
Sevda yılkı atlarıyla henüz koşmadan
Damarlarında destur istemişti sanki

Yol eğileni büküleniyle yoldu
Kimi yerlerinde kırışmış yüzüyle taşıyordu
Yolcusunu seçmeden
Delik deşik olsa da kimi zaman
Yutmuyordu hiç kimseyi
Tozunu toprağını kaldırıp ardından
Yalnızca konuşuyordu yolcusunu

Yol ve kız yolcu bir kaderdi
Eteklerinde süslü melekleri olan
Ve acıktıkça mesafelerin içinde
Saygısızca kaybolan

Yolun gözü açık kaldı sonra
Kız kendini gitmişti uzağa
En uzağın içinde hiç var olmamış gibi
Hep yakında susmuşta öfkesini
Söylememiş gibi hep vardı işte

Tütsülendi gözleri
Değişmez adımlarla geldi yeniden içine
Yenilenememişti aşkı
Eskisi kadar seviyordu sevdiğini
Eskisinden daha çok özlüyordu

Muradını oyalanmışken dağının zirvesinde
Ve alıştığı kahırları yaşıyorken bir biri ardınca
Gözlerini her kırptığında görüyorken her mesafeden aşkı
Vazgeçmesi muhaldi
Yoldan da yolculuğundan da…