O kadar soğuk ki!.
O kadar yalnız ki!.
Gökyüzüne bakarken uzanamamak,
Duvarların arkasından insanlara ulaşamamak,
Bir ses gelir dinler derinden,
Feryatlarları dinler,
Ağlayanları dinler,
Susar sessizce ağlayarak...

Anasına, babasına hasret,
Eşine, çocuklarına hasret,
Kısaca sevdiklerine hasret,
Özlemlerle kavuşamamak...

Parmak hesabı takvimden düşer günler,
Az kaldı diye sevinir, fakat geçmez seneler,
Dışarıda kavuşmanın heyecanı bekleyenler,
Fakat o kadar soğuk, o kadar dar dünya ki,
Sonunda var özlemlerle buluşamamak...

Sabır taşı san ki!.
Yüreklerde bitmeyen bir ağıt,
Kalem ve dizelerde boğuk dizeler,
Parmaklıklar arasında,
Dışarı bakan fakat görüpte göremeyen,
Kör gözler,
Kırları, ağaçları ,denizleri,
Yolları ve üzerinden geçen arabaları,
Hep sanki görmeyecek, ne kadar zor bakamamak...

Söylenir kendi kendine sessizce,
Değermiydi, bu yaşama bu yürekler,
Kimseler yaşamasın bu acıları,
Ağlamasın yüreklerdeki sızıları,
Sevelim ve sevişelim, yaşamayalım ayrılıkları,
Tüm insanlardan temennim benim,
Bu soğuk ve yalnızlıklarda bir daha olmamak....

Ayhan İÇÖZ