Önce yalnızlığım vardı,
Bilmezdim ağlamayı.
İstasyonu yoktu gönlümün,
Beklemezdim akşamları,
Bir odada park etmiş hayaller,
Bilmezdim düşlere dalmasını.
Sonra sen geldin,
Bahara büründü geceler.
Gönlümde elvan çeşit bahceler,
Beyaza boyanıverdi pencereler.
Bir şeyler oldu... Sen gittin.
Ötüşmez oldu etrafımda kuşlar.
Gün hemen soldu,
Hava karardı
Ağlamalarım başladı ardından.
Sönmek bilmez bir ateş düştü gönlüme.
Sevmelerim, hasret çığlıklarında,
Katar katar...
Soğuk bir akşamda buldum kendimi.
Ellerim, yüreğim buza kesmiş.
Kurumuş bağım, bahçemde hazan esmiş
Oysa bilmezdim acı çekmesini,
Düşmemişti gözlerime buğulu perde.
Öylesine bir hayattı benimkisi,
Önce yalnızlığım vardı,
Bilmezdim sitem etmesini.

20 Ağıstos 2000.