Bana bu şiiri yazdıran; 2004 dört yılında,sırf kontrol amaçlı gittiğim hastahanede,yanlış konulan teşhisle başlayan,kateder yaptıkları sırada,yanlışlıkla kalp içindeki elektrik taşıyan kanalı yakmaları neticesi tam birbuçuk ay yoğun bakımda kaldım,gün oldu,ölümün o soğuk yüzünü iki üç kere hissettim.helallik alıp,sedye ile beni amaliyathanelere uçururlarken,ben şiirde anlatmaya çalıştıklarımı yaşadım,nabzımın kaybolduğu,bayılıp kendimden geçtiğim zamanlar oldu,bayıltmadan yaptıkları operasyonlarda kanımın damarlardan yavaş yavaş çekildiğini,ruhumun ayaklarıma doğru,çıkışa gider gibi süzüldüğünü inanın hissettim.O anlardaki duygularımı sizlerle paylaşmak maksadıyla bu şiirimi kaleme aldım.ve bir gün Allahımın o ilahi mucizesi gerçekleşti,yaralanan kanal yeniden eskisi gibi görevini yapmaya başladı,nabzım normale döndü,şimdi şükürler olsun iyiyim.herkese sağlıklı,huzurlu,mutlu,barış içinde güzel bir yıl diliyorum.saygılarımla.

Yoksa....! .

’’Son durak.’’
Dedikleri yermiydi burası..?
Kim bilir, belki de bendedir,
Veda sırası..!

Boşuna değil.....!

Yakılmış bu limanda
Umuda yelken açmak için
Sıra bekleyen nice gemiler...!
Baba’larda kalmış üst üste..
Bağı olmayan,sahipsiz nice halatlar..!



Görüyorum...!
O kasvetli karanlıklar içinde,
Son ümidimde gidiyor..
Hışımla sıyrılıp atılan o kanlı eldivende...!


Ve artık...
Kanım...
Usul usul çekiliyor damarlarımdan,
Bense..
Üşüyorum...üşüyorum
Son bir ümitle Annem.. Annem diyorum
Gel n’olur gel, sonkez sana sarılmak istiyorum.!

Buz kesiyor bedenim,
Çaresizce...
Birşeyleri anlatmak istesemde,
Sözüm geçmiyor takatsiz dilime..
Duyulmuyor sesim kimseciklere..!

Ruhumsa,
Uçtu uçacak....
Sanki son hazırlığında,
Bekliyor
Bedenimin en uç noktasında..!


Çok üşüyorum...
Üşüyorum bu Ağustos sıcağında..
Artık..
Tükeniyorum..bitiyorum.
Ne yapsam yetersiz,
Açamıyorum gözlerimi...

Annem..!
Karanlıklar içinde çırpınıyorum..
Sen gelme..gelme diye inlesende,
Sana geliyorum çaresiz..!

Ve..
Ağır ağır kapanırken
Fersiz gözlerimde sahnelenen
O hüzünlü son perde.


Belki de..
Birazdan, düşer yavasça iki yanıma..
O yorgun, o takatsız kollarım
Bürünür ebedi sessizliğe, yarı açık gözlerimde
Mevsimsiz solan, o güzel duygularım..!


Mahmut Mücahit Özdemir