Kasıklarında öğün savan bir kadınlığı
Savdı üzerinden
Kul becayişli akılını yüklendi
Unutmasına

Mütecaviz kelimeleriyle gelen onca adamlıkları
Soygun bakışlarıyla öldürdü kaç kez

Bulgun etinden kopardı bir parça
İnsanlığını sepeledi göğün üzerine

Bir çiçeğe giydirdi arı bir tebessümünü
Ve bir böceğin çalışmasına umutlandı
Dünya için

Titrek bir solukla yıkadı merhameti
Yeniden direndi yalnızlıklarına
Var olmanın adıyla koştu yokuşu
İşte suçlu bir makamın kanıtıydı yokluğu

Kendine cevaz veren vicdanıyla kaldığında
Bir kerpetenle çekerdi ağzından dişlerini
Köpekleri ısıran ve kudurtan dişlerini

Yeşil ve feveranlı bir günü merhabalarken
Uyanmaksızın öleceğini söylerdi kalbi
Firdevsi bir mutluluğu açarken içinde

Yine yaveri oldu gölgesinin
Beşinci mevsimlere seğirtti bakışlarını
Suları ıslatan güneşini vurdu alnından
Bundan sonra gözyaşını kurutmadan
Sevecekti sevdiğini