Hiç kimseye saklanmadan
Hiçbir uzağın akranı olmadan
Ve yakın hiçbir şeyin mücbiri
bilmeden kalbi
Muhtemeli olmadan bir derdin çaresi yada
Büyümeyi akletmeksizin
Tırman göğe çocuk
Yer yüzünü çatsa da
Günler günleri doğurup dursada
Aldırma ısrarlarına çiçeklerin böceklerin
Sen yürü göğe doğru
Doğ arkanda kalan herşeye inat
Çocuk ellerin görsün ilkin iyiliği
Gözlerin dokunsun güzelliklere
Ama hiçbir yerde kalma
Hiç kimsede durma
Sadece yürü haklılığın adıyla
Hak olan göğe
Sabretmeden uç


Kimden daha çok sustumsa onu yendim
En çok da kendimi yendim
Bir gün derin susacağım ve herkesi yeneceğim
O zaman bütün tanrılar utanacak
O zaman tanrıları omuzlarında taşıyanlar anlayacak
Allah var ve bir
Yalanları yırtılırken bir bir
Bu benim kaderimmiş diyecek bir başka yalanlıkla
Şehrin şehla adamları
Şefaatçi bildikleri her şeyi çağıracaklar
Bütünledikleri menfaatlerini koyup önlerine
Nefsimize zulmettik diyecekler
Allahsızlıktan azaldıkça azalacaklar
Ve tükenmek isteyecekler cehennemden kurtulmak için



Ben hangisiyim diye baktım cihana
Bir gülümsemenin telaşesiyle büyüyen
Çiçeklere baktım
Çehresini eğmiş hilkatini çatmış karamsar bulutlara değen kızıllığa baktım
Ve cilveyle endam eyleyen görklü hanımlığın
Savrulup gitmesine baktım
Ben hangisiydim bu varlık havzasında bilemedim
Belki bakmayı bilemedim
Belki hiç yoktum
Ben diye biri varmıydı
Ki ben beni bakmanın derdine düştüm
Bu bakışkanlığın diliyle tadımladığım
Neydi o zaman ben değilse
Üstüme giyindiğim ve ikinin biri arızalanan
Bu et yığını içinde ki kimdi
Bunca günah hamlesini yapıp
İçini tırnaklarıyla kazıyan bu tövbekar vicdan kimden di
Hadi hepsinden geçtim de
Ağzına kadar gelipte bir türlü çeviremediği
Kalbine koyupta vazgeçemediği
Bunca muhabbet haylamasıyla
İçinden şiir döken kimlerden di


Ah dili bükülsün
Göğü kararsın gönlü olsun
Gölgesi zayi olup gövdesi devrilsin
Rüzgarsız kalsın da rüya göremesin
Emsalleri gün görsün ömür sürsün de
O tek bir nefesle dahi ışığa eremesin
Yansın yıkılsın yenilsin yerilsin
Erim erim erisin de hiçliğe doğru akıp gitsin
Kim mi
Tabii ki benim / senin yokluğum/n!



Aklın anlık meselesidir
Bir rüyanın hafızasında birikenle
Bir geleceğin hayaliyle çoğaltılan yarın
Ve bir güzelin farkedilişi gibi
Kalbin duvarlarında çınlayan
Derinliği hiç bitmeyen bir yükselişle
Tanrı katına uğrayıp
Kendini onaran
Yeter ki akla sığar olsun
Aklın erdiği yerde dursun
Aklın derdi olsun yeter ki
Yeter ki akıl değsin
Değdiğine değsin


İşte saklanılması gereken korku
Utanılması gereken ayıp
Bir masumun mağdurluğu
Bir mazlumun ahı
Şimdi göğün tavanına kadar adam olunsa
Vadiler dolusu altını olsa
İtibarı muteber sayılsa cihanda
Ne yazar
Bu ahvalin ağırlığını kaldırmaya muktedir olamadıktan sonra