camların buğusuna yazdılar kadarimi
bütün gülüşlerimi terkettiler
yarımyamalak soyunup acılara
sokak lambalarının altına attım kendimi
sırdaşım yağmur
hüznüm zifiri karanlıktır
bakılmasada sefil bir kalptir aydınlığım
yangından arda kalan tek tanık
tek belgemdir
azad ettim sizi yüreğimden
mayın tarlasına bıraktım
sizden kalan tüm cam kırıklıklarını
ne size bir şey verecek kadar borçlu
ne sizden bir şey isteyecek kadar alacaklıyım
beni bu sokak lambalarının altına bıraktığınızdan beri
yağmur sularına yarenlik ediyorum gözyaşlarımla
her eve dönen babayla yıkılır
her çocuğunu seven anneyle ölürüm
sustursalarda gülüşlerimi
acı kahkalarımı susturamazlar
her tufanda darmadağın
her filizlenen fidanda umudum olur
milyon kere yıkılsada düşlerim
yaşattığım umutlarım
yol gösterecek
yolcusuz yolculuğumda