belki de herkesin hikayesi gibi işte.beni büyüten ve ne zaman sıkıntıda olsam ruyama girip o güzel yüzünü gösterip beni mutlu eden adama şiirim.sadece içimden geldiği gibi işte...

bir uyku mahmurluğu çöreklendi gözlerime..
bu ölüm olmalı
amansızca seni alıp götüren.
şimdi nerede yaşlı bir yüz görsem
yada yılların biraz eskittiği hafif kabaca bir el,
o içten sevmelerin gelir aklıma ’altın guzularım’ diye.
bana yadigar kaldı ya
ikide bir oynadığım şapkan
ve oğlun öldüğünde
iki yaşlı kalbi ağlatmak için kullandığım
hani o bergen’in sesinden ’istanbul sokakları’
aslında şimdi yanındasındır seni bırakıp giden vefasız evladının
ama uzaklaştıkça uzaklaştırdı bu ölüm
seni benden..
gözlerimin önünden
bu kadar yakınmışsın gibi geçiyorsun da
sana dair birşeyler anlatıldığında,
nefesini eskisi gibi yanımda hisssediyorumda
neden sadece rüyalarıma gelip hissettiriyorsun kendini.?..
çocukluğumun anıları işte,
yatağımdan senin yanına kaçtığım o günler
bu kadar içten sevgiyle büyüttüğün tam 21 sene...
sensiz geçen bir yılım,
hep anılarında seni barındırdı.
ben hala bayramda elini öpeceğim o koca cevherin
varlığını arıyorumdur belki de.
bir ucu yeleğinin iliğine bağlı diğer tarafı cebinde o tik tak saatin
nasıl bu kadar hızlı gitti de
’dede’ demeyi özletir oldu şimdiden?
bir sene oldu hatta biraz geçti bile
ama ben hala sakallarının yüzüme batmamasına alışamadım ’DEDE’...