cosmos

...
ey adalet dağıtıcıları
ey içinden çıkılmaz bir korkuyla
kendi günahlarıyla baş başa kalakalmışlar ey
iyiye ve güzele tahammülü olmayanlar
birbirlerini aynı insanlık masalında unutanlar ey
ey kavmim!
çıkar beni bu insan soyunun görünmezliğinden
soğut onanmaz yarasını tükenmişliğimizin
kurtar ellerimizi gecenin kısır döngüsünden



...
anne karnında bin sancıyla doğan sessizlik
derin bir uğultunun bir bilinmeze alıp yürüdüğü bütünlük
bize güneşi ayla sevdiren farkındalık
tanımsız onca sebebe gebe bırakılmış belirsizlik
ey dünün ve bu günün kucağında ki ağulu yolculuk
içimizde alelade çoğalan zamansız uzaklık
ey kadim yalnızlık
ey dünya
cosmosun en günahsız oğlusun sen.


ey tanrı ve tanrıçalarıyla
düşlerin renkli bahçesinde
kendini sonsuzluğa büyüten hiçlik
zamanın gizli labirentlerin de
yüreği boşlukta sallanan us
her ağladığında kendi tüylerini yolan
bir anka gibi acıtansın
ey ölümün doyumsuzluğuyla sofrası dolu olan
bizim açlığımızı bağışla
kehanet saçan bu kirliliğin doğurganlığını yok et
yeniden kardeşliğine kabul et bizi
sevgiyle ekilen tohumlarız biz göğüne
senden dostluk bekliyoruz
isayı hoş gör
şarabımızı kesme
korkuyla kararan belleğimizin maviliğini koru
ey ağrısı gizli kalanım
ışığından bir şey kaybetmeyenim
ıssızlığı gizemiyle kaplı olan
öncesi ve sonrasıyla hep bizimle sonsuz
gitme kal bekle bizi!
hünerli ellerimizi bekle
diz çökmeyen bileklerimizi
aşktan ve ayrılıktan örselenmiş yüreklerimizi bekle.
..
bekle...



meriç aydın