Her derdin ilacı sevgi diyen boşuna dememiş...

Sevgili anacığım 87 yaşında kanser denen illete yakalanmıştı, günümüz gecemiz birbirine karıştıkça karıştı, bir ben iki erkek kardeşim dört dönüyoruz, içimizdeki acının tarifi mümkün değil, tedavi esnasında verilen ilaçlar normal dozun onda biri bile değil ama onun canını nasıl yakıyorsa huysuzluğu çok şiddetli ve yatıştırmak kabil değil.

Bir gece saba kadar hem kendisi hem de o gece yanında tek kalan abim, sabah ezanıyla yanlarına gittiğimde divane gibiydiler. Abime ne oldu diye sordum, gözleri dolu-dolu yüzüme baktı, sabaha kadar azarladı durdu dedi. Ellerini ellerimin içine alıp, usul usul okşamaya başladım, yanaklarına minik minik buseler kondurdum, sakinleşmeye başladı. Ve uykuya daldı...

Abim beni omuzlarımdan sarsarak, neden dedi...?Neden bana söylemedin....Nereden gelecekti aklıma....Keşke gelebilseydi, sevgi her şeyin ilacı ama galiba bir ölümün değil....

Hoşça ve sevgiyle kalınız....Çok duygulandım.....