Yetkiyi bulunca kaftanı giymiş,
Doktur benim masa ortağım dedi.
Yüzüme bakmadı kafayı eğmiş,
Çoktur benim kasa ortağım dedi.

İstediği ilaç yazılır gelir,
Lordun işleri dağ aşmayı bilir,
Avam işi düzde mecalsiz kalır,
Memur benim yasa ortağım, dedi.

Memurdun emekli oldun sıradan,
Hekim, hâkim ortak olmuş şıradan,
“Seni insan saymam.” dedi aradan,
Müdür benim kısa ortağım, dedi.

Dokturla beraber tüm dirliğimiz,
Devlet mallarına çok kirliğimiz,
Seninle değildir din birliğimiz,
Başkan benim “İsa” ortağım, dedi.

Adam oldum sanmış çökmüş masaya,
İnşallah dayanır gençken asaya,
“Değer vermem” dedi rütbe kısaya,
Amir benim “Musa” ortağım, dedi.

İşini bilenler olurmuş adam,
Anasına derler her halde madam,
Kükrersem yüzümden okunur edam,
Sarhoş benim tasa ortağım, dedi.

Memur gibi devlet malı çalmadı,
Artık geleceğe düşü kalmadı,
Dursunî’yi insan sayan olmadı,
Vekil benim asa ortağım, dedi.

Dursun Yeşil –2008