ARKADAŞIM
Arkadaşım Kadir
Beraber geçti çocukluğumuz
İlkokul, orta, lise derken
Ne çabukta büyümüştük birden
Az koşmadık köyün tozlu yollarında
Çemberlerin peşinden
Lise yılları farklıydı hep
Hoyrat takılırdık, nedendir bilmem
Kavak yelleri eksik olmazdı başımızdan
Haluk vardı, Ekrem vardı sen, ben......
Gereksiz şeylerde yapardık bazen
Yapıntıdan yürüyerek Ortaköy’e giderdik
Aydoğan’dan bir şişe şarap alır
Sırayla kafamıza dikerdik
Üç beş yudum yeterdi hepimize
Sonra uzaktan uzağa bakıştığımız
Kebabçı’nın kızlarını keserdik
Ortanca kız vardı hani, mavi gözlü
Adını bir türlü sormayı beceremedigimiz
Sinderella dediğimiz sarı saçlı kız
En çokta onun muhabbetini ederdik
Sırf kızları görebilmek için
Kebapçıyı günde kaç kere ziyaret ederdik
Ah be Kadir. Ah…. arkadaşım.
Kadıköyden bir kız severdin.
Adını sır gibi saklar, hepimizden gizlerdin
Seviyorum arkadaş, kesişiyoruz vallahi
Hele şu askerlik çıkıversin aradan
Anama o kızı isteteceğim derdin.
Gün oldu askerlik çağına da geldik
Biz tecil ettirdik gitmedik
Sen ille de gitmek istedin
Tecil ettir Gitme dediysekte
Kimseyi dinlemedin
Sevdiğin kız içinmiydi acelen
Bunu bize hiç söylemedin
Erkenden sıramı savıpta geleyim derdin.
Ama olmadı , gülmedi bahtın yüzüne
Bir sabah Kadir askerde ölmüş dediler
Bu kapkara haberi tez elden bildirdiler
Üzülmek derman olmadı acımıza,
Kifayetsiz kaldı cümleler
Kaderin böyleymiş , böyle yazılmış meğer
Yıllar oldu sen çekip gideli Kadir
Yol aldı seneler üzerinden
Köye gittiğim zamanlar da olur bazen
Arada bir kabrine de uğrarım
Tutamam kendimi sessiz sessiz ağlarım
Senmiş gibi mezar taşına dokunup,
Hasbıhal ediyormuşçasına ikimiz
Sanki eski günlerdeymişiz gibi
Kendimce halini hatırını sorarım

Şiir dünyam
1997
Nizamettin Ayhan ÇELİK