Gecenin yarısı uyku tutmadı
Kar taneleri buz tutmuş
Pencerenin önünde sokağı izliyorum
Köşe başında yanmaya çalışan
Kör lambanın ışığının gölgesi yere dökülmüş

Yükünü sürmeye çalışıyor at arabası
Üşümüş elleri sıkıca sarmış yuları
Belliki ormandan geliyor çalı çırpıyla
Rüzgarın uğultusunu kesiyor nal sesleri
Yankılanıyor kendi sessizliğin örtüsünde

Siyah atın dumanı soğuk nefesinde tükenmiş ayakları
Dizleri kırık düştü düşecek derken
Yan yattı yere sahibi bağırıyor kalk diye
Debeleniyor can havliyle donuyor iliklerine kadar
Yalvaran bakışlarından akıyor yaşlar kapatıyor gözlerini at
Üstüne dökülüyor kar taneleri rengi beyaza dönüyor

Adam şaşkın bakışlarıyla atı çözüyor
Arabayı kendi gücünle çekmeye çalışıyor
Ağır yük ters döndü sahibinin sırtına biniyor
Arada düşüyor kalkıyor yinede pes etmiyor
Evine ısıtacak yakacağını götürmeye çabalıyor
Köşe başından dönüp kör ışıkta kayboluyor

Çok üzülmüştüm insanlarda hayvanlarda ne zor anlar yaşıyor
Herkes birinin yükünü taşıyordu bazısı yaşıyor bazısı ölüyordu
Her ne kadar uykum yoksada bu gece gördüklerim beni yormuştu
Penceremde gecenin perdesini kapatıyorum