Tenime renk, gözlerime fer veren,
Aklıma yön verip, beni “ben” eden,
O ışık, çıkıp gitti mi benden,
Beden toprağa, ’’ben’’ gömülür karanlığa,
Geri de ne ’’ben’’ kalır, ne de beden.

El, kol oynamaz; dil söylemez olur.
Doğan güneş, artık görünmez olur.
Benim dediğin her şey, artık senin için yalan olur.
Beden toprağa, ’’ben’’ gömülür karanlığa,
Geride ne ’’ben’’ kalır, ne de beden.

Sönünce ışık, kalp durur, beden soğur.
Yaz, kış, bahar dört mevsim bir olur.
Hatıralar silinir, düşler görünmez olur.
Beden toprağa ’’ben’’ gömülür karanlığa,
Geride ne ’’ben’’ kalır, ne de beden.

Yolculukta umut azık, hüzün keder olur.
Düşler gerçek, hayaller yalan olur.
Geride sadece sen gitmeden önce ektiğin,
Yeşerip tomurcuk olan, sevgi çiçeklerin kalır.
Berzahta, Hak yanında uyuyana işler kolay olur.

Cahit KARAÇ