bir dostum vardı
bir dostum vardı
esen tüm fırtınalarda yanımdaydı onu görünce içim kaynardı yüzü her dem sanki dolunaydı bir parkta oturup açlığımıza somun ekmek banardık susuzluğumuzda dostluğumuzu içip kanardık birimiz dertlenince beraber için için yanardık bir dostum vardı... bir dostum vardı içli şiirler yazan bir sevda gibi insanın içine sızan efkar-ı yalnızlığımı bir sözle bozan bir dostum vardı... şimdi zamanlara inat ilk kez anıyorum yalnızlığın girdabında ilk kez onu tanıyorum keşkelerin içinde için için yanıyorum bir dostum vardı... duyulur mu bilmem yüce dağ başlarında derin vadilerin soğuk taşlarında inci gibi dökülen hasret yaşlarında sessiz çığlıklarım. haykırışlarım.. bir dostum vardı... (sessizliğe gömülmüş bütün dostlara) |