Kendi Önünden Geçerkenne zaman eskidi zaman hiç ummadığı bir anda hatırlıyor insan unuttum dediklerini kendi önünden geçerken elime alıyorum çocuk ellerimi eskiyen yüzüme çiziyorum ilkokul günlerimi içimde yollar ağlıyor göğüs çatalımda bir aldatıyla hangi yılın mevsimiydi dutların gölgesinde uyuduğum yaz hangi zamanın karı saçlarımda taşıdığım beyaz ne zaman eskidi zaman hiç ummadığı bir anda hatırlıyor insan unuttum dediklerini kendi önünden geçerken aklından geçiyor yaşadıkların her acı tatlı anıyla sen oluyor tanımadıkların göz göze geliyorsun hayatınla |
yine yeniden hayatla göz göze geldim
teşekkür ederim şiire
enfesti
saygıyla
.