dursun durukan
Yedi yaşımda sırtladım boyacı sandığımı
Anlayamadım yaşadığımı yaşamadığımı Omzumda sandığın yükü sırtımda hayatın Böylelikle geçirdim çocukluk çağımı Büyüdüm utanmadım ,ayakkabı boyamaktan Yüzüm kirli ellerim boyalı dolaşmaktan Sefasını sürmedim köşelerde aglamaktan kurtulamadım bir tarafı çocuk kalmaktan Yaşıtlarım yelken açarken sevdalara Yüreğimde ateş düşerdim yollara Islanırdı gözlerim dalardım uzaklara Umutlarım hayallerim kaldı yarınlara On yedi yaşımdaydım ben evlendim Hayatın cefasını o zaman üstlendim Bir gün bende gencim diyemedim Şükrettim hep şikayet bile etmedim Yaradan yazmış yazımızı ne gelir elden Kader vurur kaldırmaz sırtımızı yerden Ne çektikse çektik kendi yüregimizden Büyümedim yedi yaşında çocugum ben |