Çağın anlamsızca ve acımasızca dayattığı her şey mubaha varan sözde yaşam kültürünün insanı ve dünyayı ne büyük olumsuzlukların içine koyduğu herkes tarafından bilinmektedir ve Özgecan kızımız da bu olumsuz anlayışın var ettiği yapının kurbanı olmuştur.
Bu nedenle bu kültürün ne olduğunu ve neden olduğunu ve de çözümünün ne olabileceğini anlatan bir şiirimi sizlerle paylaşmak gereği duydum.Saygımla

UZAKLARIN ALFABESİ

Avcıların menzilinden habersiz
Komşu bakışlarla koyulmuştuk yola
Eğitilmiş sese alet etmişlerdi kelimeleri
Renk vermez yalanlarla
Ürkek bakışlarımızdan indiler uçarı yüreklerimize

Eski yanlışlar kuluçkaya yatmıştı haksız isteklerin kucağında
Kristal inançları götürdüler göz yaşlarındaki korsan gemileri
Şarkılarından kan damlıyordu kadehlerine arsız mutlulukların

Entrikaların sofrasındadır dünya
Parıltılardaki inatçı günahlarla
İsteklerin görünmez uçurumlarına koşarken
Dağınık tatların hüznünde
boğulacaklarının farkında değildiler bu müzmin hastalar

Ey bencil sevdalardaki zarar
Ey birbirini bir cadde gibi geçen insanlar
Yoksullaştı soluduğumuz hava
Ve tutunamayacakları bir hayat beklemekte çocuklarımızı
Ve yanlış adreslerde kirlenmekte kin
Ve yaşamak gurbettir

Umulduk ötelere akmakta zaman
Nedir yok olan ölümlerle
Yolların dilindedir uzakların alfabesi
Bildiklerim hissettiklerimin kölesi
Ben özgür tutuklanmalardayım mahpussuz
Hayat taşıdı beni yoksulluğun masumiyetine
Arınmak oradadır.