Üniversitedeki dönem arkadaşımın annesi bizi evladından ayırt etmemişti. Kendi evladı gibi sevgisini vermişti bize, vefatını duyunca bu satırları kaleme almaya çalıştım.

Gelen her can gibi, göçtün dünyadan,
Acın büyük oldu, bak Ayşe Ana!
Acı haber geldi, geçen Konya’dan,
Sözüm yarım kaldı, bak Ayşe Ana!

Tam Osmanlı idin, sen her halinle,
Severdin herkesi tatlı dilinle,
Hayırlar yapardın pamuk elinle,
Ecel seni aldı, bak Ayşe Ana!

Tertemizdi kalbin, kötülük yoktu,
El aman diyene faydan pek çoktu,
Acı haber gelip üstüme çöktü,
Bana çok zor geldi, bak Ayşe Ana!

Yalan dünya nedir bize azabın?
Ayşe Anaya mı idi gazabın?
Kötüleri alsan, olmasa acın,
Gözüm yaşla doldu, bak Ayşe Ana!

Sırası gelenler giderdi hani?
İyiler yaşasa olmaz mı yani?
Zaten böyle yakalıyorsun ani,
Gonca gülün soldu, bak Ayşe Ana!

Diyeceğim çokta, kalmadı halim,
Kalem tutmaz oldu, acıdan elim,
Söyleyemez oldu, ağzımda dilim,
Dünya yalan oldu, bak Ayşe Ana!

ERDEMLİ-26 Ocak 2005 Cafer AKSAY