Neydi istediği bir yudum sevgimi
Ayaklar altına alırcasına kendini
Bilemedi kıymetini sevgi kendisiydi

Yılların çırpınışı durmuş yalnızlık saatiydi
Kimbilir kaç kez aramıştı başka gözlerde
Yitip giden solan benliğini yalanlarda


Yalanlar arasında yalnızlar rıhtımında
Şimdi kalan bir sürü anı bir bulut gibi
Uçuşan saçlarındaki rüzgar gibi esmişti


Anlamıştı ki kimse sevemezdi onu kendi kadar
Sarıldı gece gibi siyah yalnızlığına doğan ay gibi
Yüreğindeki sevgiydi karşısında görmek istediği

Anlatma vakti bitmişti artık kendini bulmuştu
Anlayamayanlar ise onu çoktan unutmuştu
O ise kendi ruhu ile buluşmuş mutluydu

Sevda denilen şey kalbe doğan ay ışığıydı
O başkalarına göre şekil almayı bırakmış
Kendi için akmaya başlamıştı sevgiyle

Çünkü ne kimse onun yaşadıklarını yaşamış
Nede bu ruha sahip olmuştu o kendi olmuştu
Yürürken bir selam durdu geçmişe,
Onu anlamayan herkese ve onu kendine gore sekil verenlere

Heyhat hayat senden bir sey istemiyordu artık
Kendini alıp yürüyordu başı dik onurlu
Ayaktaydı herkese inat ruhuyla mutlu