"mumdan mutluluklar"eskiden, çocukken çocuk gözüyle ne kadar farklıydı her şey büyüdükçe hayal kırıklarım da büyüdü ve o çocuk günbegün öldü... ne çok büyütmüşüz gözümüzde her şeyi ne anıtlar yükselmişti üstelik canlı, heykel değil ne değerler varsa hepsi kutsal, hepsi hakikat koca bir kalp yan(ıl)gısı çöktü kubbe yıkıldı bir bir... nedir çocuk için yalan mefhumu olsa olsa zararsız pembe yalan oysa çocuk ne söylense inanır bu inanmak öyle böyle değil sarsılmaz, yıkılmaz, kuşku götürmez öylesine bir telakki işte k i f a y e t s i z . . . hayat dersi veren o amcalar var ya kimisi namus timsali, kimi kahraman, kimi erdem sahibi içimde ne yer etmişti sevgileri ve öğretmenim kesinlikle başbakan olmalı, bu ülkenin başı... ki o zaman her şey daha güzel olacaktı (!) çocuk aklı işte... aldandıkça büyüdüğünü anlıyorsun tecrübe diyor buna babam bense kazıklanmak diyorum... çocuk parklarım vardı, horoz şekerlerim tahtadan atım, masmavi bir gökyüzüm gailesiz de değil hani mutlu insanlar vardı çevreleyen, kuşatan, gözeten sanırım onlar da mumdan mutlulukmuş e r i d i . . . ... |