dost koyup da bir giderse gönül bomboş kalır be kirve
kimin eli ayağı oynar ki sonrasın da
tutunacak sımsıcak bir el olmazsa


sağ omuzum neden ağır basar ki sol tarafa
oysa o taraf derin yanar yürekte
lüzum hâsıl olunca bir devi oynatan gereksinme
ancak ovunuyor dizlerim de

o yalvarışlar kriz gibi gelip geçince "bitti" derim her "emek bittiğinde"
bitmiyor işte umudun sonsuzluğundan
bir daha bir daha ardı sıra çeker yüreğimden

ışıl ışıl dünyayken
şu an kalmışız hep birlik karanlığın pençesinde
aydınlıklar da gezen kalbim
bu kadar nefrete boğulacak ne yaptın ki sen
öylesine ağır bir lanet ki düşen

neresinden tutulur bu çürük düzenin ki be kirve

açmayın gönül gözümü ne olursunuz
gönlümün bu âleme hiç mi hiçte ihtiyacı yok
bari o temiz kalsın ki
iç dünyam da yeteri kadar gereksinmem var
orada kalmak için yalvarıyorlar
o kadar mutlular ki

ve sonra rahatlıyorlar bir iç çekimi an kadar
su gibi berhudar oluyor gönlüm
“oh diyorlar orada!” be kirve
öylesine üryanın ki özümle olduğum zaman
hava gibi
su gibi temel oluyor içgüdülerim
nasıl fırladı ki giysi üzerimden o an
bilemiyorum nasıl arındım ben bunca günahtan

ben fark ediyorum ama nefis fark etmeyi bilmiyor
bir türlü de tutup dizginlemek istemlerini
örtünmüyor hayasızlık da kalarak üzerini
sallanışta duruyor umursamaz bir vaziyette
her bir şeyiyle
arsız ve edepsizce

size ne denli mahcup olduğumu ah bir anlatabilsem
ne denli acı kaynadığını ki
bir yol bulup da size bir diyebilsem
ki ben bana ne kadar hakimim ki
hiçbir zaman sahip olamadım bir baltaya
ne kadar özüme hakim olduğumu anlata bilecek
ah bir de yüreğim olsa ya

seni küfre boğanlar seninle dine dönsün derdin ya
oysa bizi küfre boğanlar sözde bizden diler
içi bizi yaktı dışı başkalarını

kimin yoluna göre hazırlamalı şimdi gidişimizi
ne kulluğumuzu becerebildik ne de işimizi
şu beyinsiz başa her şey de müstahak
öyle har vurup horca harcadık ki hayatımızı
be kirve
ya bir de kabir azabını bile karşılayamasak…



(24.01.2015) AZAP…