Gönlümün unutmak bilmediği vefasız
Seni aşkların en kutsalı saymak
Benim için bir şeref meselesiydi
Ama sen ilahi aşkımı çiğneyerek
Bile bile nankörce geçip gittin
Bense bu vahşice ihaneti
Ne bu dünyada, ne de öbür dünyada
Hiçbir zaman unutmayacağım!
Seni hatırlayıp düşündüğüm zaman
Sanki bin yıllık bir mazinin
Bin yılık bir geçmişin
Tatlı anıları gözlerimde canlanıyordu!
O pırıl pırıl kızıl saçların...
Neşeli ve tatlı sesin
Kendine özgü hareketlerin
Gözlerimi kör edecek kadar
Beni sana bağlıyordu!
Bense bu hareketler karşısında
Kendimden geçiyor
Ve derdine deva bulunmaz
Hastalıklar içinde
Kıvranıp duruyordum
Benimse bu çabalarım
Platonik bir hikayeye dönünce
Kahroluyor kendi kendime
Sitem edip isyan ediyordum!

Keşke ben ben olmasaydım!
Sen de sen olmasaydın da
Seni görüp tanımasaydım
Ve kendimi sen düşüncesine
Ve sen duygusuna
Mahkum etmeseydim...

Şimdi kendi kendime soruyorum
Bu hikaye karşısında
Ne yapmalıyım!
Umutları çürümüş, kaybolmuş
Bir kuş gibi karanlıklarda
Kanat mı çap malıyım?
Alıp başımı bu diyardan gitmeli miyim?
Sensizlik denizinde yok mu olmalıyım?
Fırtınalarla bir meçhule mi sürüklenmeli miyim?
Ya da bin parça toz mu olmalıyım?
Hayır hayır sana yeniden sesleniyorum!

Gece ve gündüz çırpınan denizler gibi
Her çareye baş vurmak
Geçmiş anıları yeniden canlandırmak
Senin gibi kutsal bir varlıkla
Kenetlenmek için
Seni yeniden
Sevgiye aşka çağırıyorum
Ve bu düşünceyi bir şeref meselesi yapıyorum!
Ve bu hitabeyi yazarak
Seni yeniden sevgiye, aşka
Davet ediyorum!

Selçuk Noyan Ataseven ++

İlk Yazım 1975
Yeniden düzenleme
19.06.1986 Cuma
İstanbul / Gül tepe