Umut Dediğimiz Şey
Umuda yolculuktu benim ki
En ufacık acında aynı yerim ağrır Bir de üstüne içim sızlardı hatırlar mısın Hani bir gece kafan çok bozuktu Gece yarısı tek başına yağmurda dolaşmaya çıkmış Sonra döndüğünde başın ağrımıştı O gece ne çok dua etmiştim Allah’a O ağrıyı senden alıp bana versin diye. Ve Allahın sevgili kuluymuşum ki Senin ağrın hafiflemiş Bense geceyi sabah etmiştim Bu belki bir mucizeydi Ya da Allah’ın bir lütfu Ama hiç bir ağrı beni böylesine mutlu etmemişti Tek bedende iki vücut olurdum seninle Ne zaman bir şeye üzülsen Benim de gözlerim dolardı Seni çok sevdiğimi bilirdin Ama sorumlulukların vardı dönüp bakmazdın bile arkana Belki de sen de sevdiğini söylemek ister Söyleyemezdin Falan filan işte Kızardın bana neden sevdin diye Kıyamazdın aslında İmkânsızın peşinde koşuyor Kendini harap ediyorsun derdin Bense ne olur bu sevgiyi yaşamama izin ver diye Yalvarırdım, Kızacağını bile bile bazen ağzımdan aşkım sözünü kaçırır Sonra defalarca özür dilerdim Bir tek "seni seviyorum" dememe müsaade etmiştin Öyle sevinmiştim ki Yalnız kaldığımda doyasıya sevinç gözyaşları dökmüştüm Sonra Sonrası umut dediğimiz şey Ne o zaman umudumu yitirmiştim Ne de şimdi Şiir ve Yorum Mehmet Fikret ÜNALAN |