KÖYLÜ ULUSUMUN EFENDİSİDİR

Oğlaklar meleşir, kuzu oynaşır,
Çalışkandır köyün halkı kaynaşır,
Eksiğini birbirinden saynaşır,
Köylü ulusumun efendisidir!

Alçak gönüllüdür övmez kendini,
Mutlu olur toprağını yendi mi,
O doyurur kasabasın-kentini,
Köylü ulusumun efendisidir!

Sabah olur azığını kuşanır,
Ahırında öküzleri boşanır,
Yaşam dediğin de köyde yaşanır,
Köylü yaşamanın ta kendisidir!

Bahar gelir yazlık eker tarlaya,
Saçar tohumları hep saya saya,
Kavuşur ülkemiz arpa-buğdaya,
Köylü ulusumun efendisidir!

Sadece yazlık mı, kışlık ta eker,
Tarlayı temizler, taşını söker,
Uğraşır didinir terini döker,
Köylü ulusumun efendisidir!

Erkek de, kadın da çalışır köyde,
Gün doğunca kimse kalmaz ki evde,
Davar güder o üstelik bir de,
Köylü ulusumun efendisidir!

Bilin artık bilin köylü değerin,
Üretiyor ekmeğini o senin,
O olmasa çıplak kalırdı tenin,
Köylü ulusumun efendisidir!

Köylü kardeş üretir de üretir,
Doğayla savaşır, söker hep kepir,
Yazmakla biter mi hiç iki satır,
Köylü ulusumun efendisidir!

Ben ozanım, Ozan Arif yazarım,
Olanak bulursam köyü gezerim,
Köylüyü yerene çokça kızarım,
Köylü efendinin ta kendisidir!

Arif GÖLGE
(Ankara, 24 Ekim 1981)