BENİM HALKIM
Kimin gitmez âsâbına
Çileye bak salkım salkım Bin beter dert hesabına Yazılıyor benim halkım Göçüklerde madenlerde Akıl almaz nedenlerde Zaten ölmüş bedenlerde Üzülüyor benim halkım Bağrı ateşlerde yanmış Dertler bir gün biter sanmış Hayattan bıkmış usanmış Seziliyor benim halkım Küçük büyüğü saymıyor Büyükler sevgi duymuyor Dine töreye uymuyor Bozuluyor benim halkım Asgari ücretle geçim Bir yoksulluk hem o biçim Nasıl yanmaz buna içim Eziliyor benim halkım Halini soran yok önce Beyler yaşıyor keyfince Seçim zamanı gelince Geziliyor benim halkım Sokakta yatan çocuklar Emekliye dert kuyruklar Fayda etmiyor nutuklar Sızılıyor benim halkım Yalan dolan lâf gerisi Para etmiyor dirisi Kurbanlık gibi derisi Yüzülüyor benim halkım Ölüm artık “kader” olmuş Yoksulluktan benzi solmuş Bir kemik bir deri kalmış Süzülüyor benim halkım Şehit verilen canlara Toprak doymuyor kanlara Hain kahpe kurşunlara Diziliyor benim halkım. Kancıklık çok, bitmiş erlik Ne huzur var ne de dirlik Yok artık gönülde birlik Çözülüyor benim halkım. Muhtaç moral denen şeye Öyle hasret ki neşeye Çat ayazda bir köşeye Büzülüyor benim halkım Adil olan mahkemeyi Huzur dolu bir ülkeyi Güçlü büyük Türkiye’yi Arzuluyor benim halkım. Hasan Hüseyin YILMAZ |