SEFİL MUTLULUK
Bazen sebepler arar sorarım kendi kendime
Neden diye... Yine akşam oldu yine hüzün vurdu ıssız yüreğimi Bilmem ki ne zaman bitecek bu acılar silsilesi, Hani bazen kimseye dökemezsin ya içini Sessiz çığlıkların içinde kaybolur gidersin Kendimi bildim bileli o sessiz çığlıklarım hiç dinmedi! Yarın yine güneş doğacak mı acaba ben yine gidebilecek miyim ekmek,sigara almaya Ya da yine kapımın önündeki köpeklerden korkup Karşı yola geçip yürüyebilecek miyim? Kim bilir!Allah bilir... Bir gün yine gözlerimde tüten yerleri görebilecek Soğuk suyuna karpuz atıp çatlatabilecek miyim? Çocukluğumu özledim anne Dönebilsem ah o günlere Bir serçe misali çırpınan yüreğim Gelse yine eski yerine Bu nasır tutmuş,is bağlamış yüreği istemiyorum ben Anne. Kader satılmıyor ki yenisini alayım be Hiç birşeyin geri gelmeyeceğini biliyorum ama Belki bir rüyadır uyanırım diye bekliyorum Umut fakirin ekmeği işte... Anlaşılmak istemiyorum artık, Anlamasın hiç kimse Ben yine hep olduğum gibi Yeterim kendi kendime Öylesine köle olmuşum ki iyiliğe, En acı sözler düşsede her gün dilime Acıyorum,kanıyorum sokakta aç bir hayvan görünce bile... Bazen diyorum ki karşılığını ver ne kadar kötülük gördünse Ama sonra bir ses diyor ki Sen bu değilsin ve olamazsın Sonra susuyor ve köşeme çekiliyorum sessizce... Her gece uyumak istiyorum Yarın belki daha güzel olur diye Ama yastık bir akrep Yorgan bir yılan oluveriyor yine. Kısacası Her gün yeni bir yorgunluk Yanlış yaşanmışlıkların Yıprattığı yaralı durgunluk Nerde sahi O zavallı,sefil mutluluk... ’’Mehmet Kaya’’ ’’12,09,2014’’ |