ÖLMÜŞ BİL
Yer verme hafızanda unut gitsin adımı
Yaşanmış her ne varsa izlerini bir bir sil Bir hayalin peşinde doldurdum miadımı Hüzünlere ark olmuş, beni artık ölmüş bil. Akşam olup sokağa karanlıklar pusunca Işıkları söndürüp bütün şehir susunca Tesellisiz yokluğun gam kasavet kusunca Kaderine terk olmuş,beni artık ölmüş bil. Hiç kimseler almamış gönlündeki yerini Ağlamaktan soldurmuş gözlerinin ferini Gidişinle yaşamış beterin beterini Yaraları kırk olmuş, beni artık ölmüş bil. Beti benzi sararmış saadet orucunda Gözyaşıyla ıslanmış bir resim başucunda Senden bir hatırayı saklarken avucunda Çırpınırken fark olmuş,beni artık ölmüş bil. Yüreğinde taşımış kederlerin şahını Kimseye duyurmamış feryadını ahını Can çekişe çekişe teslim etmiş ruhunu Hicranlara gark olmuş,beni artık ölmüş bil. Hasan Hüseyin YILMAZ |
İnsanlar sevgilerini, nefretlerini, coşkularını, suskunluklarını içinde tutamazlar. Sesli olarak duygularını boşaltmak isterler... İşte bu gönül döküntüleri, sözcükler topluluğu acı da olsa, tatlı da olsa şiir olur. Şiirin iyisi kötüsü olmaz... Yeter ki gönülde duygular dökülsün.
Ne mutlu ki bu duyguları karşıya aktaranlara.
Şiirleriniz için kutlarım.
Gönlünüze sağlık.
Selamlar...