Aydınlıklarının karanlığa büründüğü anın adıdır Dert !
Dışarıdan bakınca gülen adamın.
Içerisinde akıttığı göz yaşının adıdır.
...
Yutkunduğun her nefesin.
Bağrını delerek inmesini bilir misin? Bilmem ama !
Bir bıçak kesiğinden daha da can acıtıcı.
Bir cam kırığından daha da batıcı.
Bir volkandan daha da kavurucudur bu. Dert !
...
Yalnızlıktan bunalmazsın..
Kalabalıkta yorulur ama sıkılmazsın.
Ne olacak şimdi diye düşünsen de, çevreden kopmazsın.
Biraz durgunlaşır...
Biraz mamurlaşır...
Biraz da boşluğa bakar gibi bakarsın!
Çırpınmazsın kurtulmak için !
Her çırpınış biraz daha batışındır bilirsin...
Her isyanın, seni senden alan bir zehirdir; hissedersin.
Titreyerek ağlamak istersin bazen.
Boşaltmak istersin içindekileri...
Ama... ne zaman bu düşünceye dalsan... Başaramazsın.
...
Ne hikmet ki bir ışık gördüm sanırsın boşlukta.
Bir hayal mi bilemezsin.
Dertlisin ya hani. Dermanım dersin !
Yoksa fermanın mı ? Hissedemezsin !
Uçarsın bir kuş misali çırparsın kanatlarını hızlıca...
Buldum sanırsın, kurtuldum sanırsın !
Ve bir gürültü gelir yüreğinden..
Derinliklerinden..
Umudunun kanatları kırılmış...
Yine başaramamış...
Seni kurtaramamış...
...
Dert alıştırmış seni senden almaya.
...
Ama vazgeçme...
Dermansız dert vermez Rabbim sonuçta.