’’Bir koyda oturmuşsun yine gizlice’’

İnce düşüncelerini çizerken
denizin derinlerine sessizce
Ay dolanır gider
Güneş kor iplerini yavaş yavaş çeker suların üzerinden...

durgunsun yine o gün batımlarında deniz
hasret içine çöker senin
aşkın gemisi uzaklaşırken sahilinden
henüz mehtabın çok erken
son yemeklerini martılar yavrularına götürürken
içini buruk bir sevinç sarar
yine yalnızsındır
eflatun denizin rengine aldanma sakın...

şimdi huzursuzluk başlar
dalgaları kırar özlem ışıkları
gözlerin uzaklara giderken
simsiyah bulut sarar
ay kıvrılır sevdaları dolar
şimşekler çakar gönlünde
o kim bilir şimdi nerede
bir başka yerde başka şehirde
kim bilir kiminle...

hüzün dolapları geride
sıralanmış sahilinde
ayağını kaplar yürürken
ıslak serin kum taneleri de yakar
bir tek sevgi damlası düşer kıyısına denizin
kavuşur buğusunda ılık nefesin
o da göz yaşı rengine boyanır limanın...

Gel de gör ki
İçimde yanan bir alev hasretin
şimdi suskundur o kimin dumanıdır...

’’Bir koyda oturmuşsun yine gizlice’’

Behçet Bük 549/25.9.2014