" İBRET OLSUN "
Korkarım ki ölürüm yar sana doymadan,
İbret için sergile mezar’a koymadan, Bir kefene sardır beni rengi de kara, İbret olsun gülüm sevip ayrılanlara... Ağaçlar üzerime dökmesin yaprağı, Münasip desinler mezarıma şu dağı, Söyleyin üstüme örtmesinler toprağı, İbret olsun gülüm sevip ayrılanlara... Baykuş konsun bizi ayıranın evine, Öldüğüme yar cihan-ı alem sevine, Sakın sarmasınlar vucudumu kefene, İbret olsun gülüm sevip ayrılanlara... İstemem benim öldüğümü duymasınlar, Üstümden sakın elbisemi soymasınlar, Benim vasiyetim mezara koymasınlar, İbret olsun gülüm sevip ayrılanlara... TAŞGIN’ım hiçte sevemedim bu dünyayı, Bana layık gördü gülmeden ağlamayı, İstemem dostlar okumasın fatihayı, İbret olsun gülüm sevip ayrılanlara... Zekeriya TAŞGIN >>16/09/2014-- S:22:40 |
Şiir dedim ekin bildim
Gözlerinin ışığını…
Doğdum kendimi salladım
Cananla can beşiğini.
Şiir sevmek aslı oldu
Güldüm Hıra, Tanrı dağda
İbrahim sofrası doldu
Şiir aşım, gönül bağda.
Yüreğime damla damla
Şiirin düştüğü anı
Unutmam ilk sevdam gibi
Şah damarda akan kanı.
Seyhan, Ceyhan nehri doldu
Kirpiklerin vuruşunda…
Göz bebeğin şiir oldu
Boğulurum akışında.
Ben senden bir parça oldum
Gülsen soyum töreyecek
Galübeladan atiye
Ceddimden gen sürüyecek.
Dualarım şiir oldu
Ferhat, Kerem geldi dile
Bütün dünya rızkla doldu
Avuç açıp şükür ile.
---- 03.07.1970 - Adana
İsmailoğlu Mustafa YILMAZ - İstanbul