YABAN GÜLÜ
Yüzüne damlayan bir şey le irkildi
Buda neydi bu ıslaklık da ne Yavaşça açtı gözlerini baktı Etrafına gökyüzünden Bir şeyler dökülüyordu Sakin ve yavaşça Açtı yapraklarını İyice serinledi Sıcaktan kavrulan yapraklarına Can geldi Baktı etrafına Yalnız kalmıştı kırlarda. Pembe yaban gülü Kardeşlerini düşledi Hepsi kurumuştu Dayanamamıştı sıcağa Ve susuzluğa Ne zamandır yağmur yoktu Oysa bak yağmıştı şimdi Tüm yapraklarını açtı doyasıya İçsin suyu diye Artık takatinin kalmadığı Son günlerinin geldiğini Düşündüğü bir anda Sulamıştı rabbim Öyle mutlu oldu ki Uzaklardan sesi gelen Bülbüle eşlik edebilirdi Şarkılar söyleyecek gücü bulmuştu Kökü bile yağmura doymuştu Sakin ama çok yağıyordu Etrafında küçük dereler oluşmuştu Toprak sulanıyordu Mis gibi koku salmıştı Etrafa Ah dedi içinden bu yağmur daha önce Yağsaydı Kardeşleri kurumadan önce Kendisi nasıl kalmıştı nasıl dayanmıştı En son o doğmuştu Belki gençliğin verdiği bir azimdi Yağmur onca yağdı Taki pembe yaban gülünün artık yeter Dedirtircesine ama mutluydu Kökü dalları yıkanmıştı Bu yağan yağmurla Ömrü uzayacaktı Taze filizler çıkacak Uçlarında goncalar çıkacak Onlarında hayatı devam edecekti Kırlarda yaşayan bu yaban güllerinin Ayşe Karan |
Bazen zamansız açar güller.
manası derin bir şiir.
Kutlarım..