EFKÂR
Gönlümde bir sel akar çağıl çağıl
Yalnızlığın varılmaz çaresine Ey beni bitiren efkârım dağıl Akıl denen nimeti yitirmeden Uzaktan bana tane tane seslen Efkârın vazgeçilmeyen sevdası Çilenin varılmaz tükenişidir Onulmaz dertlerim getirir yası Eğil efkâr dağı önümde eğil Öyle bir yüksün ki çekilir değil Hâlâ beynimden fikir taşmakta Ümidin varılmaz sonsuzluğuna Sadece o eski düş ulaşmakta Ufukta görünen hüzün mahşeri Yerle bir edecek tüm ümitleri Efkârın mirası efkâr oluyor Beynimde süresiz bir huzursuzluk Cansız bedenime miras kalıyor Bedenim için kazılmıştı toprak Halbuki oraya efkâr dolacak. |