Ne vakit Hu desem
Ruhun sahibe yönelsem
Kalbi elemimi bir bir zikredip
Ruhumun hicran damlalarını silsem

Âlemi kâinat yanarken
Ümmet-i Muhammed melülle sirken
İnsan kimliği sekilerleşirken
Paganlık pik yapıyor, Nefs şaha kalkıyor

Nereye baksam
Hangi milletin vicdanını ansam
Mezopotamya’yı kendi haline bıraksam
İnsanlık adına utanıp bir ömür ağlasam

Beşer önce insanlaşmalı
Ancak o zaman kulluk idrakine kanmalı
Akidesi şek ve vehimler içinde olmamalı
İndirilen dine göre inanıp yol almalı

Akıl, kalbin yetisidir
Sevgi, ruhtan nükseden esindir
Bilgi şems gibidir, istikamet nedenidir
İrfan marifete davet eden basiret erkidir

Aşktan söz edene bir bak
Ne kadar gönlü haktadır, ne rahat
Nasıl fırsatları bekler edepten çok uzak
Ruhsuz, kalpsiz, anlamsız böyle yaşamak

Anne ukdelerini kızında
Baba kursağında kalan hevesi oğlunda
Görmek ve yaşamak istiyor, sefilleşiyor
Hakkını yaşamaktan da mahrum bırakıyor

İnsanlık yeksan olursa
Edep ve ahlak milletçe unutulursa
Fırsatçılık ve pişkinlik hastalığı başlayınca
An vakti işaret eder, gaflet hakikati perdeler

Yaşa, nasıl istiyorsan öyle yaşa
Bir başkasının da hakkı var unutmasana
Edepsizlik ve ahlaksızlık yüz akın olunca
Sığınmak düşer kul olana, ruhu ve kalbi bulunana

Mustafa Cilasun