AdamEylül dü, sonbahar Hüzünle selamlamıştı istanbul,u Yaşayan ölüydü sanki, Hiç birşey teselli etmiyordu, onu Ölümün ağırlığı altında ezilmişti Yaralarını sarmaya çalışıyordu Sokaklarda dolaşırken Anılarıyla başbaşaydı derin sessizliğe gömülmüştü Bu şehir gibi, Gözlerinde toplanan yaşlar Bırakıvermişti kendini Geçtiği yerlere bırakıyordu Travma etkisi yaratmıştı, yeniden Kendini yorgun ve bitkin hissediyordu Hayattan kopmuş gibiydi Ruh gibi haliyle, yılgındı Gözleriyle derin derin baktı, bu şehire yüreğini sığdırdığı ne çok şey yaşamıştı Gözlerinden yaşlar boşalıyordu Veda ediyordu el sallarcasına İçinden, Yine yenildim sana diyordu Ölümün eşiğinden dönmüştü Geri dönüşü olmayan yoldaydı,artık Yaralı ruhunda kalmamıştı, bu şehir Veda etmişti son kez Acılarıyla baş etmeyi öğrenememişti Güçsüz hissediyordu kendini Bütün yıkımlar üstüne devrilmişti o, fırtınalı dönemi geride bırakamamıştı Kalmıştı, ruhunda onulmaz yaralar Yaralarını kapatmamıştı hiçbirşey Zaman herşeyin ilacı değildi Kolay unutulmamıştı Geceler, gündüzlere ekleniyordu Çare ,getirmeyen çareleri bekler olmuştu Kaderinin yolunda Şarkılar da, çare olamamıştı İçinde sakladığı sırlarıyla gidiyordu Seni, sende bırakıyorum diyerek Ben, sana ait değilmişim Keşke, benden aldığın emanetini Geri verebilseydin Kendimi bulurdum, diyerek, Çerkez kızı 03.07.2014 DEĞERLİ SEÇKİ KURULUNA ÇOK TESEKKUR EDERİM. |
Ben seni sevdikçe sen güzel oldun
Gündüzü geceyi yolda bıraktın,
Sen de meyil verdin sevdalım oldun
Venüs’ü, eceyi’yı yolda bıraktın,
Sevda düştü sere başlar bulanık
Seven maşuk arar gönlü dolanık
Çöllerde vahada oldu aranık
Mecnun’u Leyla’yı yolda bıraktın.
Kara sevdalılar karalar bağlar
Aşık olanların yüreği çağlar
Ferhat dağı deler Şirin’i ağlar
Ferhat’ı, Şirin’i yolda bıraktın.
Gittin izlerini bulamaz oldum
Evrende yitik iz acıyla doldum
Kerem oldum Aslı için yoruldum
Keremi Aslıyı yolda bıraktın.
Neler gördü gönül neleri umdu
Çölleri dolaştı gördüğü kumdu
Kamber arzu ile gözleri yumdu
Kamberi Arzuyu yolda bıraktın.
Deli gönül ilden ile taşındı
Ömür törpüsüyle yontup aşındı
Yaşam bitti dendi mevsim kışındı
İSMAİLOĞLU’nu yolda bıraktın.
---- 22.03.1969 – Adana
İsmailoğlu Mustafa YILMAZ – İstanbul