Annemiz evlerde bir eşyanın yerini bizlere sorar.
Çocuklar eşyanın yerini bulmak için her yeri arar.
Araştırır,bulamazsa belli değil mi verdiği karar?
Şey…Şey…Şey…Diyerek kendini ve karşıyı yorar.

Öğretmenimiz bilemediğimiz soru sorduğunda,
Bir kızarıklık, bir utanma görülür gül yanağında.
Sana garip garip bakan öğrenciler olur yakınında.
Şey…Şey…Şey…Demek için bekler dilinin ucunda…

Duyularla kavranılan her ortamda bir cisim ararız.
Bilinçten yoksun varlıklarda bu kelimeyi kullanırız.
Bilmiyorum demek zor gelir bir yerlere saklanırız.
Şey…Şey…Şey…Diyerek bilinmeyen yere sığınırız.

Her an, günlük hayatımız bilinmeyen şeylerle dolu.
Sorulan sorularda cevap veremezsek tek çıkış yolu.
Zannedersiniz ki insanların kanatlanmış bir kolu.
Şey…Şey…Şey…Diyerek geçmiyor mu hayat okulu?

Adını bilemediğimiz cevaplarda sığınırız bu şeye.
Kendimizi bilmemezlikten kurtarmaktır tek gaye.
Cevabını bilmediğimizden sığınıyoruz bu çareye.
Şey…Şey…Şey…Diyerek sıkıntı verme karşı bireye…

Hasan Kaya
Eğitimci-Şair-yazar