O an
Sessizce gözlerine bakıyordum
Ne kadar daldığını fark ediyordum
Uzaklaşmıştı, belki de çok pişmandı
Sızlatan bir hesabın sayfalarındaydı
Seslenmek istedim, sonra çekindim
Belki umut, şevkti henüz erken dedim
Gözleri artık dayanamadı öyle bıraktı
Farkın damıydı, yoksa akıbeti acıydı
Amansız bir hastalığa yakalanmıştı
Her gün bet benzi soluyor, daralıyordu
Her bakışında garip bir sual vardı, sarsandı
Saklamalıydım, ne kadar başarabilirdim
Yemeden içmeden, istiğfar etmekten bitaptı
Ne kadar gençti, hüzünle iç içe olan nefesti
Yüzü gülecek miydi, yoksa göçecek miydi
Biliyordu, hissediyordu, ne oluyor diyordu
Gözlerime bakarken içim nasıl titriyordu
Hal yetmiyor, sabır artık kifayet etmiyordu
Ne kadar isterdim, içinde ki sevinci yaşamasını
Ümitleriyle saadet içinde sürurla coşmasını
Sevdiği, gönül verdiği vardı, duyunca kaçtı
Hiç oralı bile olmadan başını eğip uzaklaştı
Bundan bahsetmedik, seyahatteymiş dedik
Ablasının yanına gitmiş, yakında gelecek dedik
Başını yan tarafa çevirdi, pencereye kilitlendi
Tekrar gelecek mi dedi, evet, gelecek derken
Sesim titredi, nefesim yetmedi, hemen öksürdüm
Su içmek için gayret gösterdim, hiç seslenmedim
Üzülme dedi, her şey olacağına varır dedi ve çekildi...


Mustafa Cilasun