Karanfil
Çağlar bir gün yüreğin
Anlamazsın bir gün bir ömür gibi geçer Onun kalbine dokunduğunu sanırsın Ama sadece kör kuyularda kendini ararsın Gölge düşen hayallerinden bazen toplar insan keşkelerini Yorulmuş denizin dalgalarında, teslim eder güzel günlerini Bitmemiş bir ömür de feda eder kendini Martıların hazin gülüşünde unutur gülmeyi Sabah ılıktı.. neden vurgun yemiş gibisin? Yoksa sadece üşüdün mü? Yoksa hasret oku mu gönlüne isabet etti? Geçmemiş yaralarına merhem mi oldun karanlık vicdanında Sevmekten yorulmuş gibi neden konuşuyorsun can havliyle.. Solum sana emanetti Neden kırdın kanadımı gererken ben sana ? Günah diye neden attın kurak çöllere ateşe verip? Ellerim hala acır Dokununca yüzüne, kapanınca o kirpiklerin Ateşin rengi neden siyah oldu hep? Neden adını karanlık diye anarım her sabah? Buseler hatırda kalan bir acı anı mıdır? Yazık karanfilim diyen o aşık gözlere.. Nerde senin o büyük aşkın? |