GECENİN KARANLIĞINDA Kİ YALNIZLIK...Ben hep zifiri karanlıkları severim Mütelalığım ondandır gecelere O vakitler de fütursuz restlerimi çekerim Gönlümü darma dağınık edenlere Duyulmaz sesim haylaz rüzgarın ıslıklarından Görülmez gözümün yaşı yere düşen kırağıdan Izdırabımı hiç kimseler sezemez uykunun ağırlığından Kendimi çekip alamam bir türlü kör olası karanlığın koynundan Dik durup,dayanmak direnmekmiş benim işim Kimseler tınlamaz ne görmüşüm ne geçirmişim Kim bilir kaç vefasızın sessizce başını ezmişim Gün ağarırken alel acele o melek maskemi takmışım Ne çare ki göremedim yine zerre kadar faydasını Yine ben kaptım hayatta hüznün en büyük pastasını Yorgan diye çektim üstüme çaresiz hayatın acısını Yekinip kalkmak istedimse de hiç derman bulamadım Hep vardın böyle hayatın iki yüzü Biri güldürür insanı birisi ağlatır gözü Mumla arar oldum sevgi dolu bir sözü Kimler çalıp gitmiş bilemem ki içimde ki özü... ÇİMDİK 29.04.2014 15.21 |