zaten sendin aklımı çelen gönül
artık bütün cümlelerim nefret dolu
insan sevdiğinden nefret edebilir mi diye sordum kaç kez kendime bir cevap bulamadım yoruldum belkide gerçekten yavaş yavaş senden soğudum sana adımlarım sana saygılarım sana sevgilerim hep sonsuzdu halada bende değiştiremeyeceğin tek şey bu sevmesini de red edilmesini de bilmek gerekir ben mağlup oldum belki ben mahçup oldum belki ama senin için ikimiz için sonuna kadar savaştım asıl gerçek olan fikrini kabullenemediğimden uzattım yada sen anlamama fırsat vermedin iyi oynadın o bitmek bilmeyen umudum hayalimden o yüzden gidemedim bir türlü senden insan en çok sevdiğine kırılırmış haklıymışlar kırıldım üzüldüm hatta duymamayı işitmemeyi tercih ederdim bu yüzden yolum yoluna çıkmayacak birdaha asla sen diye birisi olmayacak tanımadım bile hiç ben seni bu şehir de mi yaşıyordun bilemiyorum en az sana zarar böyle verebilirim kendimi yaşadıklarımı geçmişi unutarak yoksa vijdanın ağır gelir bilirim çekip gitmeyi de bilmek lazım kalıp sevmek gibi ben senden yana olan savaşımı bitirdim üzgündür şimdi satırlarım nefret dolu ama ben bununla başetmeyide öğrendim o tozlu yollar bana çok aşkı derin benim işim çok benim temizleyecek sayfam baştan yazacak hikayem var unutmak kolay değil bunu en iyi ben bilirim seni sevmeye devam edemeyeceğim gibi başka gönüller umrumda olsaydı çoktan bulurdum birini sen umrunda olanım çok mu sevdin beni teşekkürü hakedene vermek lazım takdiri hakedene vermek lazım kalp bir oyuncak olsaydı sanırım en iyi sen oynardın çok beklettin iki kelimeyi ben razıydım en başından seni sensiz sevmeyi öğrendim mutluyum çünkü henüz dürüst olabildin henüz geçte olsa yüreğini ortaya koyabildin ve benlik oyunun bitti aşk bir karmaşaymış sen deli gibi seversin ailen gibi görürsün oysa sokaktaki köpek misali işte bu yüzden birdaha seni tanımamalıyım birdaha sana aldanmamalıyım birdaha keşkelere sığınmamalıyım işte ozaman kalbim yaşayan bir ölüden farkı kalmaz zaten yalnız bıraktın beni zaten sendin aklımı çelen gönül.... |