Köyde öğretmenlik yaparken, bir köylü amca şöyle demişti bana: "Hocam sana bir bilmecem var, bil bakalım: Gök iken tatlı, yetişince acı olan meyve nedir?" Doğrusu bilememiştim. O da "Çocuk hocam, çocuk!" demişti.
Yıllarca düşündüm, gözledim ama benim gözümde, benim gönlümde o çocuklar hiç büyümediler, hiç acımadılar.Ellerimi çieksiz bırakmadılar. Çiçeklerim diye sevdim onları.
Yirmi beş yıl, kucaklarımı dağ çiçekleri, kır çiçekleri ile doldurduktan sonra şehirde bir okula gelmiştim. O yılın bir bayram günüydü. Yine çiçeklerimden ellerime çiçekler yağıyordu. hem de çoğunun adını, sınıfını bile bilmediğm çiçeklerimden...
Demek ki gönül bahçem açık kalmıştı. O bahçeme diktiğim fidanlar çiçek açıp bana koşmuşlardı. O kadar çok fidan dikmişim ki çiçekleri kucaklarıma sığmamıştı.
İşte bu şiiri, bir ömrümü verdiğim çiçeklerime o gün yazmıştım.

Kendi kendime sorarım:
Neden ellerimde hep çiçekler?
Duygularımı mı okuyor çocuklarım?
Kalbimde çiçeklerim!
Çiçek dolu hep ellerim!

Çieklerim diye severim, meleklerimi.
Gül, menekşe, zambak, karanfil...
Hepsi de çiçek değil mi, ne değişir?
Kalbimde çiçeklerim!
Çiçek dolu hep ellerim!

Çiçeklerin renklerini, gönlünde gören bilir.
Kokularını ruhunda duyan bilir.
Çiçekler çocuklardan derlenir.
Kalbimde çiçeklerim!
Çiçek dolu hep ellerim!

Her mevsim gönlümde açan çiçekler!
Çiçeklerim bir gün kopup gidecekler!
Gitseler de ne farkeder ki?
Kalbimde çiçeklerim!
Çiçek dolu hep ellerim!

Allah acılarını sakın göstermesin!
Varsın onlar beni hiç de bilmesin!
Gönül bahçemde açarlar dört mevsim.
Kalbimde çiçeklerim!
Çiçek dolu hep ellerim!

Mustafa YÜKSEL