Kendi kendime sorarım:
Neden ellerimde hep çiçekler?
Duygularımı mı okuyor çocuklarım?
Kalbimde çiçeklerim!
Çiçek dolu hep ellerim!

Çieklerim diye severim, meleklerimi.
Gül, menekşe, zambak, karanfil...
Hepsi de çiçek değil mi, ne değişir?
Kalbimde çiçeklerim!
Çiçek dolu hep ellerim!

Çiçeklerin renklerini, gönlünde gören bilir.
Kokularını ruhunda duyan bilir.
Çiçekler çocuklardan derlenir.
Kalbimde çiçeklerim!
Çiçek dolu hep ellerim!

Her mevsim gönlümde açan çiçekler!
Çiçeklerim bir gün kopup gidecekler!
Gitseler de ne farkeder ki?
Kalbimde çiçeklerim!
Çiçek dolu hep ellerim!

Allah acılarını sakın göstermesin!
Varsın onlar beni hiç de bilmesin!
Gönül bahçemde açarlar dört mevsim.
Kalbimde çiçeklerim!
Çiçek dolu hep ellerim!

Mustafa YÜKSEL