AŞK KAPIYI ÇALINCA!...
İnsanın özünde var, ’hub’ denen sevgi maya
Yeşerir hayat verir bir kalpte yer alınca Ağır gelir yaşamak, öykünürsün dünyaya Hayat denen sahnede tek başına olunca.. Şimdi şöyle bir düşün, kaç ömrün var kaç canın? Geri dönüşü var mı yaşanılan şu anın? Gailesi biter mi şu yalancı dünyanın? Aşk çalar mı kapını mazeretler bulunca? Tutunmazsan sevgiye her yelde savrulursun Belin tezce bükülür, güçlükle doğrulursun Bir yudum sevgi için yanarsın kavrulursun Aşk canına can katar bir gün olup gelince... Yürürsün düşe kalka sevgisizlik çölünde Hüzünler seyre çıkar umutsuzluk gölünde Lakin duyabilirsen bir kıpırtı solunda Hayat yeniden başlar aşk kapıyı çalınca.. Bulunduğun bataklık yol vermez gitmen için Beynini yorar durur bin türlü neden niçin Dumandan boğulursun, tütersin için için Bir silenin bulunmaz gözüne yaş dolunca... Başka biri sanırsın sen kendi nefesini Dinlemekten bıkarsın duvarların sesini Yatmak için ararsın sevginin gölgesini Gerçeğin can acıtır tek başına kalınca... Ne gerek var bunlara sevgi iksiri varken Unutma zarardasın, zannetme daha erken! Bakarsın ömür bitmiş yarına ertelerken İnan ki çoğalırsın, ekmeğini bölünce... ......... Gel can sefer edelim sevgiye koşar adım Yalnızlığın son bulsun, dolsun aşksız miadım Kul hakkımız değil mi mutluluktan bir tadım? Yüzümde güller açar gözlerine dalınca, Gönlüm türküler söyler sevdalara salınca... Hayat bir başka olur Aşk Kapıyı Çalınca!... |
tebriklerim,işte hayat,işte sevgiyle güzelleşen insanlar ve yürekleri dedirtip,ayakta alkışladığım eserinizdeki mısralara sarmalanmış güzelliklerin ve gerçeklerin betimlenmesindeki ustalığınıza ve içte paylaşımınızadır...
serin mavi tarafından 6/2/2014 2:48:45 PM zamanında düzenlenmiştir.