Ellerimi hiç bırakmayacak sandığım sevgili,
Benden sonra gecen sabah oldu mu?
Hadi doğdu diyelim,
Geçmek bilmeyen saatleri nasıl atlattı yüreğin?
Peki ya yorgunluktan harap düşen hafızan,
Unutmak istediklerinle başedebildi mi?
En imkansız aşklar bile böyle vurdumduymaz vedayı haketmez,
Bende haketmedim..
Avuntularla başbaşa bırakıp gittiğin o günü hayal meyal hatırlıyorum,
Son kez odaya baktığımda beni sana hatırlatacak herşeyi beyaz örtülerle kapatmıştın.
Gözün görmediğine gönlün kolay alışacağını sandın belkide?
Yoksa;
Benliğin gerçek olmayan sözlere teslim oluşumu mu yadırgamaya başlamıştı?
Sahi sen neyin bedelini ödettin bana,
Sorgusuz sualsiz giderken?
Ve en sonunda alışmaktan başka çarem kalmadı..
Şimdi yaşamın en ÜCRA KÖŞE’sinde o sevgi sözcüklerinin her bir harfini yok etmeye hazırım..
Seni de bana anımsatacak hiçbir anıyı almıyorum yanıma,
Almayacağım almasına da;
Yapacak tek şey kalbim yokmuş gibi sadece nefesle yaşamak,
Keşke mümkün olsa da kalbimi de söküp atabilsem,
İşte o zaman unutmak daha kolay olurdu....!
S.K.