Yalnızım...
yalnızım...
şu koskoca alemde titremeye başlayan ellerim artık adım atmaya üşenen ayaklarım görmekte zorlanan gözlerim ağırlaşıp sağırlaşan kulaklarım buruşmaya yüz tutan derim yavaşlamaya başlayan nefeslerim ve yorulmaya yüz tutan bir kalbim var... sararmış takvim yapraklarını yerden kaldırmıyorum güneşin doğmasını beklemiyorum umutsuzca bulutlar artık gülmüyor bana yağmur taneleriyle ruhuma prangalar vurmuş mazinin tozlu saniyeleri ve ben yalnızım fakat; seviyorum yalnızlığımı herşeye rağmen ufukta resmediyorum sevdiğimi görmekte zorlanan gözlerim aydınlanıyor ağırlaşmış kulaklarım duymaya başlıyor ellerimi uzatıyorum titrek titrek buruşmaya yüz tutan derime canlılık geliyor ve ben kayboluyorum yalnızlığımda ufukta sıcacık bakışlarının ardında sevdiğim... Metin Kaya İLHAN Faroz TRABZON |