Belki yazımdın belki de kışım
Hiç bilemedim bu zamana kadar ben
Sahi neyimdin sen?
Öyle bir geldin ki ve öyle bir gidişin vardı ki
Ne sen söyle ne de ben
Sanki bir rüzgar gibi estin geçtin seherden
Yıldızların gökyüzünden kayıp gitmesi gibi geçip gitmiştin şu yalan ömrümden
Sen gidince mevsimler bile yaşanmaya değmez oldu
Sana verdiğim o güller solup kurudu mu?
Şimdi hayata yorgun bakıyor küskün gözlerim
Kan ağlıyor boynu bükük yaralı sözlerim
Bir yanı yıkıldı artık çatısız kaldı evim
Ben yokken hep yolunu gözler hüzünlerimle etrafı çevrilmiş pencerelerim
Sığındım şarkılara keder sokağının bir köşebaşında
Ağzımda tüten bir içimlik sigara
Ve kayboluyorum yanan sigara dumanlarının arasında
Aklıma yine seni getiriyorum yüreğim ne kadar yansa da
Puslu bir gökyüzü bana bakıyor acıyarak
İçime sindiremiyorum yokluğunu suskun kalarak
Ne zormuş çaresizce ortada öylece kalakalmak
Kolay değilmiş geceleri yalnız uyumak ve tek başına yarsız sabahlara uyanmak
Bilemezdim sonumuzun böyle olacağını
Bilemezdim özleminden karanlığın böylesine yarılacağını
Ay kayboldu gökyüzünün derinlerine karıştı
Sokakları inleten sessizliğini bozan sana olan haykırışlarımdı ve senin bunu duymayışındı
Oysa adın yüreğime sonsuzluğum diye kazınmıştı
Yüzümden akan yaşlar yağmur damlası değil gözyaşlarım
O keder sokağında o köşebaşında oturur şimdi ikimize de ağlarım
Gidiyorum ikimizin şarkısını da yanıma aldım
Ben ne araftayım ne de bu taraftayım
Artık dönsen bile beni bulamayacağın bir yoldayım...

UMUR AHMET CAN

22 ARALIK 2012