Çocukluğum
Ben beni bileli babam olmadı
Her daim annemin elini tuttum Müminin zekâtı bizi bulmadı Henüz beş yaşımda çöplüğe gittim Anamsa garibim hasta bir kuldu Otuz beş yaşında sararıp soldu Soğuk evimizin kapısı çuldu Üşüdükçe ona sarılıp yattım Babalı olanın çok şeyi yeni Ne olur benim de olsaydı hani Anamdan habersiz her bayram günü Gözümün yaşını yaşıma kattım Nuran’ım Hasan mış babamın adı Yokluğu annemi dertlere kodu Rabbim dedim, annem sus günah dedi Diyeceklerimi yutkundum yuttum |